Zakresy emisji

Emisje gazów cieplarnianych inaczej nazywane są śladem węglowym organizacji. Pojęcie to obejmuje całkowitą sumę emisji gazów cieplarnianych wygenerowanych, bezpośrednio lub pośrednio, przez organizację (grupę kapitałową lub spółkę), produkt lub osobę. Składają się na nie wszystkie emisje, powstałe w całym łańcuchu wartości.

Podstawową metodą liczenia jest międzynarodowo uznany protokół GHG, a pomocniczo stosuje się także normy ISO 14064 oraz GRI 305 .

Emisje uwzględniane w obliczeniach powinny obejmować trzy zakresy:

Zakres 1, czyli emisje bezpośrednie. To emisje, które pochodzą ze źródeł będących w posiadaniu lub pod kontrolą organizacji. Powstają podczas spalania paliw w źródłach stacjonarnych oraz w źródłach mobilnych, takich jak flota samochodowa.

Zakres 2, czyli emisje pośrednie. Wynikają z zakupu energii elektrycznej, ciepła lub chłodu. Źródła tych emisji znajdują się poza organizacją, pod kontrolą dostawców. Mogą to być emisje związane z produkcją energii elektrycznej lub wytwarzaniem ciepła.

Zakres 3, czyli emisje w łańcuchu dostaw i wynikające z łańcucha wartości firmy. Źródła zakresu trzeciego to zakupione towary i usługi, podróże służbowe, transport i dystrybucja, a także cały cykl życia sprzedawanych produktów i usług – łącznie z użytkowaniem ich przez konsumentów. Do tego zakresu zalicza się również emisje wynikające z finansowania działalności przedsiębiorstw, na przykład poprzez udzielanie pożyczek i inwestowanie kapitału.

Emisje gazów cieplarnianych to jeden z najważniejszych czynników środowiskowych w raportowaniu ESG. Każda raportująca instytucja zobowiązana jest do podawania wartości zakresu 1,2 i 3 w tys. ton ekwiwalentu CO2.